پروژه پایانی آسيبهـاي ورزشـي

توضیحات

    پروژه پایانی آسيبهـاي ورزشـي

در حدود 14% تمام آسيبهاي ورزشي كشيدگي هاي مچ پا هستند، و اين نشانه يك آسيب مچ در طول هر فصل ورزشي از هر 17 ورزشكار است. در ورزشهاي پرريسك مثل پريدن و دويدن اين آمار بالاتر است تا 25% تمام آسيبهايي كه زمان وقوعشان مشخص نيست. (Reid 1992) پيچ خوردگي مچ در پاي غالب 4/2 برابر شايع تر است و شيوع تكرار بالايي (%5/73) دارد. (Yeenget al. 1994).
مكانيك مفاصل مچ و پا در فصل 9 توصيف شده اند. مفصل مچ سطح مفصلي بين سطح قرقره اي استخوان تالوس و انتهاي تحتاني دو استخوان تيبيا و فيبولا. فيبولا در حدود 20-15% وزن بدن را تحمل مي‎كند (Lambert , 1971)، همچنين به سمت پايين و خارج در فاز stance راه رفتن حركت مي‎كند تا دهانه گاز انبري مفصل مچ را عميق تر كرده و ثبات آن را افزايش دهد. اين حركت فيبولا در غشا بين استخواني و ليگامان tibio- fibular كششي ايجاد مي‎كند تا شوك را تقليل دهد. نبود اين مكانيسم بين تيبيا و فيبولا موجب اثرات بزرگي روي مفصل مچ پا مي شود، با جابجايي mm2-1 فيبولا به سمت خارج نيروهاي وارده بر مفصل را تا حدود 40% كاهش مي‎دهد (Reid , 1992).
مچ پا نيروهاي فشاري قابل توجهي را حين ورزش متحمل مي‎شود.
نيروهاي فشاري تا 5 برابر وزن بدن در طول راه رفتن و تا 13 برابر وزن حين دويدن محاسبه شده اند (Burdett , 1982).
مفصل با ليگامانهاي متنوعي تقويت مي شود، ليگامانهاي طرفي از ديدگاه آسيبها مهم ترين به شمار مي روند. هر دو ليگامان طرفي داخلي و خارجي از قوزكها شروع شده و باندهايي دارند كه به استخوانهاي پاشنه و تالوس مي چسبند.